Gra o tron Wiki
Gra o tron Wiki
Pieśń lodu i ognia, Gra o tron i Ród smoka
2559
stron
w: Bunty Blackfyre’ów, Wojny
polski

Pierwszy bunt Blackfyre’ów

Zaloguj się, aby edytować
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w książce „Świat lodu i ognia”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w opowiadaniu „Wędrowny rycerz”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w opowiadaniu „Wierny miecz”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w opowiadaniu „Tajemniczy rycerz”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w książce „Nawałnica mieczy”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w książce „Taniec ze smokami”.

Pierwszy bunt Blackfyre’ów[2][3][4][5][6], znany początkowo jako bunt Blackfyre’a[2][7] – wojna pomiędzy lojalistycznymi siłami króla Daerona II Targaryena a buntownikami popierającymi jego przyrodniego brata, Daemona I Blackfyre’a. Konflikt wybuchł, kiedy Daemon, bękart poprzedniego króla Aegona IV Targaryena, zażądał tronu, należącego do jego starszego brata, prawowitego dziedzica, króla Daerona II Targaryena, co doprowadziło do otwartej wojny domowej, która podzieliła Siedem Królestw.

Preludium[]

Baelor I i Viserys II[]

Po zawarciu pokoju z Dorne i powrocie do Królewskiej Przystani, król Baelor I Targaryen unieważnił swe małżeństwo z nastarszą ze swoich sióstr, Daeną. Po tym zamknął Daenę oraz swoje dwie pozostałe siostry – Rhaenę i Elaenę – w Krypcie Dziewic, aby nie mogły kusić swoimi wdziękami mężczyzn z dworu. Jednakże Daenie udało się kilkukrotnie uciec z zamknięcia, a pod koniec rządów swego brata zaszła w ciążę ze swoim kuzynem, księciem Aegonem[8]. Pod koniec 170 o.P. urodziła syna, któremu nadała imię Daemon Waters[8][9]. Daena nie chciała zdradzić tożsamości ojca dziecka, choć już wtedy podejrzewano o to Aegona[9]. Po dowiedzeniu się o narodzinach Daemona, Baelor I zdecydował się na czterdziestodniowy post, co doprowadziło do jego śmierci w 171 o.P.[8]. Wraz z odrzuceniem roszczeń Daeny i jej sióstr, królem ogłoszono ich wuja, Viserysa II Targaryena. Rządził on jednak zaledwie rok, do swojej śmierci w 172 o.P., po której tron odziedziczył jego najstarszy syn, Aegon IV Targaryen[10].

Aegon IV[]

Oprócz swojego nieuznanego bękarta z Daeną, król Aegon IV Targaryen miał dwoje dzieci z małżeństwa ze swoją siostrą, Naerys – syna Daerona, urodzonego w 153 o.P. oraz córkę Daenerys, narodzoną w 172 o.P. Podczas swojego panowania, Aegon IV wielokrotnie kłócił się z księciem Daeronem, który sprzeciwiał się pomysłom i zepsutemu stylowi rządów ojca. Aegon także gardził swoją siostrą–żoną, królową Naerys, oraz swoim młodszym bratem, księciem Aemonem Smoczym Rycerzem, z którymi książę Daeron był w bardzo bliskich relacjach. Kiedy w 174 o.P. władca zaplanował atak na Dorne, ojczyznę swojej synowej, Myriah Martell, Daeron mocno się temu sprzeciwił. Mniej więcej w tym samym czasie na dworze zaczęły krążyć plotki, sprowokowane przez samego Aegona IV, jakoby Daeron miał być bękartem z cudzołóstwa pomiędzy rodzeństwem króla, Naerys i Aemonem. Po raz pierwszy – choć nie ostatni – monarcha zagroził wtedy, że w miejsce Daerona uczyni dziedzicem któregoś ze swoich bękarcich synów (Aegor Rivers i Balerion Otherys byli wówczas jedynymi uznanymi bękartami króla)[9]. Fałszywe plotki na temat pochodzenia Daerona wciąż krążyły w dworskich kręgach, ale, pomimo gróźb i drwin króla, książę nigdy nie został formalnie wydziedziczony. Na dworze zaczęły się powoli kreować dwie frakcje – jedna popierająca zepsute rządy Aegona, a druga trzymająca stronę Daerona[9].

Pasowanie Daemona

Król Aegon IV Targaryen pasuje na rycerza swojego bękarta, Daemona, publicznie uznając go za swojego syna i ofiarowując mu rodowy miecz Targaryenów, Blackfyre.

W 182 o.P. Aegon pasował na rycerza swojego bękarciego syna, Daemona Watersa, po tym jak chłopiec wygrał turniej giermków mając 12 lat. Aegon publicznie obdarował Daemona Blackfyre’em, rodowym mieczem Targaryenów z valyriańskiej stali, tym samym ostatecznie go legitymizując. Niektórzy uznawali to ostrze za symbol monarchii (podobne opinie miały miejsce, gdy Aenys I Targaryen podarował miecz swemu bratu, Maegorowi), ponieważ dzierżył je sam Aegon Zdobywca i od tego czasu Blackfyre był przekazywany z króla na króla. Publiczne przekazanie miecza przez Aegona doprowadziło do tego, że niektórzy zaczęli uważać, iż to Daemon powinien zostać władcą. Po pozyskaniu ostrza, Daemon przyjął nazwisko „Blackfyre”[9].

Daeron II[]

We wczesnym 184 o.P., na łożu śmierci, król Aegon IV Targaryen dokonał legitymizacji wszystkich swoich bękartów. Książę Daeron, który wstąpił na tron jako Daeron II Targaryen, robił wszystko, co mógł, by trzymać blisko siebie szlachetnie urodzonych Wielkich Bękartów. Zapłacił posag, który jego zmarły ojciec obiecał archontowi Tyrosh, tym samym dopilnowując, aby jego przyrodni brat Daemon poślubił Rohanne z Tyrosh, zgodnie z przedśmiertnym życzeniem Aegona[2].

Daeron był człowiekiem kultury i nauki, oczyścił dwór z zepsucia pozostawionego przez Aegona Niegodnego, pozbawiając kilku osób ich zaszczytnych pozycji. Nowy król obsadził na stanowiskach swoich ludzi i rozpoczął negocjacje ze swoim szwagrem, księciem Dorne Maronem Martellem, których skutkiem było małżeństwo Martella z młodszą siostrą Daerona, Daenerys, w 187 o.P., a wraz z tym – przyłączenie Dorne do Siedmiu Królestw. Jednak fakt, że w trakcie rokowań Dorne zdobyło przywileje, które nie dotyczyły pozostałych części państwa (takich jak zachowanie książęcego tytułu, możliwość utrzymania autonomicznych praw, określanie wysokości podatków niezależnie od Żelaznego Tronu i pobieranie ich tylko przy nieregularnym nadzorze Czerwonej Twierdzy), powodowało pewne niezadowolenie u niektórych lordów. Oprócz tego uważano, że Dornijczycy posiadali zbyt duży wpływ na króla, ponieważ wielu zostało sprowadzonych na dwór Daerona, a kilku sprawowało znaczące funkcje. Choć Daeron zdecydował się na koronację koroną swego ojca, wciąż pojawiały się plotki co do jego pochodzenia. Sam król był bardziej uczonym niż wojownikiem i chociaż jego najstarszy syn, książę Baelor, był rycerzem z krwi i kości, to wyglądał bardziej jak Martell niż jak Targaryen – w przeciwieństwie do Daemona Blackfyre’a. Lordowie i rycerze z Dornijskiego Pogranicza przestali z czasem ufać Daeronowi, a także Baelorowi, tęskniąc za czasami, kiedy Dornijczycy byli ich wrogami na polu bitwy[2].

Przez ten czas Daemon wyrósł na potężnego wojownika, szkoląc się u ser Quentyna Balla[3], i – zdaniem swoich zwolenników – zaczął przypominać z wyglądu Aegona Zdobywcę ze względu na swoje srebrnozłote włosy i głębokie, fioletowe oczy. Blackfyre w 184 o.P. poślubił Rohanne z Tyrosh, jego bliźniaczy synowie – Aegon i Aemon – narodzili się pod koniec tego samego roku. Przez następne lata Daemon doczekał się sześciu kolejnych synów i co najmniej dwóch córek[3][7]. Zwolennicy Blackfyre’a twierdzili, że pragnął on swojej przyrodniej siostry, księżniczki Daenerys, a minstrele uważali, ze jego uczucie było odwzajemniane. Mówi się, że Aegon, który widział więcej zysków w mariażu z Tyrosh, obiecał Daemonowi, iż ten będzie mógł mieć więcej niż jedną żonę. Daeron jednak się na to nie zgodził. Nie zostało też nigdy udowodnione, żeby Daenerys – wierna żona księcia Marona – kiedykolwiek miała kochać Blackfyre’a[2].

Dornijskie przywileje i wpływy, nagła przemiana Dornijczyków z wrogów w sojuszników, plotki o nieprawym pochodzeniu Daerona oraz publiczne podarowanie Blackfyre’a Daemonowi przez Aegona – wszystkie te czynniki były nasionami, z których wyrósł pierwszy bunt Blackfyre’ów. Jednak wciąż minęło kilka lat, zanim doszło do wybuchu rebelii. Nie było żadnej ostatecznej zniewagi, przez którą Daemon ogłosił swoje roszczenia. Blackfyre czuł się w jakimś stopniu urażony statusem bękarta i tym, co on reprezentował. Dodatkowo, liczni doradcy namawiali do go wszczęcia buntu, a wielu wojowników, którzy nie popierali pokoju z Dorne, zaczęło szukać z nim kontaktu. maester Yandel uważa, że to przyrodni brat Daemona, Aegor Rivers, ostatecznie go przekonał[2]. Według Maekara Targaryena, równie wielki wpływ na tę decyzję miał ser Quentyn Ball, dowódca straży w Czerwonej Twierdzy[3]. Naciski Aegora wzmocniły się natomiast jeszcze mocniej, kiedy poślubił najstarszą córkę Daemona, Callę. Wielu innych lordów i rycerzy również zgłaszało do Blackfyre’a swoje żale[2].

Wojna[]

Otwarty bunt[]

Pierwszy bunt Blackfyre’ów wybuchł ostatecznie w 196 o.P., trwał prawie rok[2] i podzielił Siedem Królestw[7]. Decyzja Daemona o przejęciu tronu została podjęta pochopnie i wkrótce Daeron został powiadomiony, że jego przyrodni brat przed końcem miesiąca chce się ogłosić królem. W dziele wielkiego maestera Meriona „Smok czerwony i czarny” zostało zasugerowane, że Brynden Rivers, inny bękart Aegona IV, miał coś wspólnego z poinformowaniem o tym Daerona[2]. Gwardia Królewska została wysłana w celu aresztowania pretendenta, ale Daemonowi – dzięki pomocy ser Quentyna Balla – udało się uciec[2][3].

Daemon jako swój herb przyjął odwrócone barwy Targaryenów – czarnego smoka na czerwonym tle, stąd zwano go „czarnym smokiem” (a Daerona „czerwonym smokiem”)[7]. Zaczął także wybijać własne monety[3]. Podczas konfliktu doszło do licznych starć między rojalistami a rebeliantami, głownie na terenie Doliny, dorzecza, krain zachodu i Reach[2].

Połowa państwa opowiedziała się za Daemonem, choć nie wszystkie rody w pełni zadeklarowały swoje poparcie. Warto zaznaczyć, że rody Hightower, Butterwell, Oakheart i Tarbeck popierały obydwie strony, podczas gdy inni – jak na przykład Manfred Lothston – byli gotowi zdradzić Daemona na rzecz Daerona. Złodziej Quickfinger próbował ukraść dla Blackfyre’a smocze jaja, ale został złapany[7].

Ser Quentyn Ball zaatakował krainy zachodu, zabijając lorda Lefforda u bram Lannisportu i pokonując w bitwie lorda Damona Lannistera. Przekraczając Mander, Kula Ognista ściął wszystkich synów lady Penrose, oszczędzając tylko najmłodszego z nich jako wyraz uprzejmości wobec ich matki[3]. W walkach po stronie lojalistów uczestniczył także lord Leo Tyrell. Odniósł on w Reach znaczące zwycięstwa nad zwolennikami Daemona[6].

Podczas wojny król Daeron II uznał, że jego namiestnik, lord Ambrose Butterwell, jest podejrzanie nieskuteczny, ze względu na swoje opieszałe reakcje na działania buntowników na początku konfliktu. W końcu zaczęto kwestionować lojalność Butterwella. Na krótko przed bitwą na Polu Czerwonej Trawy, decydującym starciem wojny, Butterwell został zastąpiony na stanowisku przez lorda Hayforda, znanego lojalistę[3][7][4].

Ser Quentyn Ball zwany Kulą Ognistą, jeden z kluczowych dowódców sił buntowników, został zastrzelony w przeddzień ostatniej bitwy wojny przez zwyczajnego, nieznanego nikomu łucznika[7]. Inny ze zwolenników Daemona, lord Bracken, wyruszył za wąskie morze by zatrudnić dodatkowe siły, ale sztormy opóźniły przybycie zwerbowanych przez niego myrijskich najemnych kuszników[7]

Bitwa na Polu Czerwonej Trawy[]

 Osobny artykuł: Bitwa na Polu Czerwonej Trawy

Ostatnia bitwa pierwszego buntu Blackfyre’ów miała miejsce na Polu Czerwonej Trawy pod koniec 196 o.P. Wojska lorda Leo Tyrella nie zdołały zebrać się wystarczająco szybko, aby dotrzeć na czas na pole bitwy[6]. W bitwie brał udział ród Arryn – lord Donnel Arryn dowodził strażą przednią wojsk Targaryenów. Jednakże Daemon rozbił jego szeregi, pozostawiając lojalistów w rozsypce, aż do momentu przybycia posiłków pod dowództwem ser Gwayne’a Corbraya z Gwardii Królewskiej[5]. Podczas bitwy doszło do bezpośredniej potyczki między ser Gwayne’em Corbrayem a Daemonem Blackfyre’em. Ich walka, w której obydwaj używali mieczy z valyriańskiej stali – Daemon Blackfyre’a, a Gwayne Smętnej Damy, miało trwać niemal godzinę, zanim pretendent zyskał przewagę. Corbray został zraniony, ale pretendent zsiadł z konia, aby sprawdzić, czy jego przeciwnik żyje, po czym rozkazał zabrać go z pola bitwy[7].

W tym czasie Brynden Rivers i jego straż przyboczna, znana jako Zęby Kruka, zajęli dogodną pozycję na Grani Płaczu, skąd rozciągał się widok na całe pole bitwy. Ich położenie pozwoliło także na ostrzał samych Blackfyre’ów. Pod gradem strzał pierwszy padł dziedzic Daemona, Aegon, a po nim sam uzurpator. Kiedy drugi syn Daemona, Aemon, podniósł miecz ojca, również został zabity[7][2].

Buntownicy zaczęli uciekać, ale Bittersteel wziął Blackfyre’a, zebrał niedobitki armii i poprowadził szarżę na Zęby Kruka. W pojedynku z Aegorem Riversem Bloodraven stracił oko. Jednak wtedy nadciągnął książę Baelor Targaryen wraz z zastępem Dornijczyków i lordów burzy, uderzając na tyły wroga. Jego brat, książę Maekar zebrał pozostałości straży przedniej lorda Arryna. W ten sposób Baelor zmiażdżył siły buntowników o mur tarcz Maekara, co nazwano później „młotem i kowadłem”[7][2].

Wielkość armii walczących w bitwie jest nieznana, wiadomo jednak, że na Polu Czerwonej Trawy poległo 10 000 ludzi, a wielu innych zostało okaleczonych i rannych[7][2].

Następstwa[]

Kara wymierzona względem buntowników przez Daerona była surowsza, niż ktokolwiek mógł się po nim spodziewać[2]. Ci, którzy poparli Daemona, stracili ziemie, tytuły i bogactwo oraz zostali zmuszeni do wydania zakładników[3]. Lord Gormon Peake stracił dwa z trzech swoich zamków[4], natomiast ser Eustace Osgrey – którego trzej synowie Edwyn, Harrold i Addam zginęli na Polu Czerwonej Trawy – musiał przekazać jako zakładniczkę swoją córkę Alysanne oraz utracił dużą część swoich ziem na rzecz rodu Webber[7][2]. Pierwszy bunt Blackfyre’ów na lata odcisnął swoje piętno na Westeros. Uważano za niebezpieczne pytanie ludzi, za którego smoka walczyli[3][7].

Aegorowi Riversowi udało się zabrać z pola bitwy miecz Blackfyre i uciec do Wolnych Miast wraz z wdową po Daemonie i jego żyjącymi dziećmi. Ostatecznie trafili do Tyrosh. W 212 o.P. Bittersteel założył Złotą Kompanię, która stała się zbrojnym ramieniem dla roszczeń Blackfyre’ów. Na wygnaniu potomkowie Daemona nadal próbowali zdobyć Żelazny Tron, w wyniku czego doszło do czterech kolejnych rebelii (drugiego, trzeciego i czwartego buntu Blackfyre’ów oraz wojny dziewięciogroszowych królów), a także jednej pokojowej próby podczas Wielkiej Rady w 233 o.P. Wydarzenia te doprowadziły do aresztowania trzeciego syna Daemona (Daemona) oraz śmierci jego czwartego i piątego syna (Haegona i Aenysa), a także śmierci jego wnuka, również Daemona. Ostatni potomek Daemona z męskiej linii rodu, Maelys, został zabity przez ser Barristana Selmy’ego podczas wojny dziewięciogroszowych królów, co zakończyło zagrożenie ze strony Blackfyre’ów[3][4][11][12][13].

Minstrele unieśmiertelnili bitwę na Polu Czerwonej Trawy w pieśni „Młot i kowadło”.

Wielka wiosenna zaraza, która rozpoczęła się w 209 o.P., dała szansę na wybuch drugiemu buntowi Blackfyre’ów. Wielu z zakładników wziętych przez Daerona II zmarło[3], jak zresztą również sam władca[3][7][2]. Dziedzic i namiestnik Daerona, książę Baelor Złamana Włócznia, zmarł niedługo wcześniej podczas turnieju na Łąkach Ashford[14]. Synowie Baelora, Valarr i Matarys, również zmarli podczas zarazy, co doprowadziło do koronacji drugiego syna Daerona, mola książkowego Aerysa, który uczynił swoim namiestnikiem ser Bryndena Riversa [3][7][4]. Ze wzgledu na te okoliczności najstarszy żyjący syn Daemona Blackfyre’a, Daemon II Blackfyre, przybył z Tyrosh do Westeros, a przygotowania do drugiego buntu Blackfyre’ów rozpoczęły się w 212 o.P.[3].

Rody ze względu na stronę[]

Choć nie są znane wszystkie rody popierające lojalistów i buntowników, poniższa lista przedstawia zwolenników obydwu stron, o których obecnie wiadomo:

Lojaliści (zwolennicy Targaryenów)[]

Buntownicy (zwolennicy Blackfyre’ów)[]

Rody, które popierały obydwie strony[]

Przypisy

  1. ↑ o.P. – od Podboju Aegona.
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Daeron II.
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 3,12 3,13 3,14 3,15 3,16 3,17 3,18 3,19 3,20 3,21 3,22 3,23 „Rycerz Siedmiu Królestw”, „Tajemniczy rycerz”.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Aerys I.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 „Świat lodu i ognia”, Siedem Królestw: Dolina: Ród Arrynów.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 „Świat lodu i ognia”, Siedem Królestw: Reach: Ród Tyrellów.
  7. ↑ 7,00 7,01 7,02 7,03 7,04 7,05 7,06 7,07 7,08 7,09 7,10 7,11 7,12 7,13 7,14 7,15 7,16 7,17 7,18 7,19 7,20 7,21 7,22 7,23 7,24 7,25 7,26 7,27 7,28 7,29 „Rycerz Siedmiu Królestw”, „Wierny miecz”.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Baelor I.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Aegon IV.
  10. ↑ „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Viserys II.
  11. ↑ „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Aegon V.
  12. ↑ „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Jaehaerys II.
  13. ↑ „Taniec ze smokami”, rozdział 5, Tyrion II.
  14. ↑ „Rycerz Siedmiu Królestw”, „Wędrowny rycerz”.
  15. ↑ „Uczta dla wron”, rozdział 37, Brienne VII (III).
  16. ↑ „Świat lodu i ognia”, Siedem Królestw: Dorzecze: Ród Tullych.
  17. ↑ „Taniec ze smokami”, rozdział 24, Zaginiony lord.
  18. ↑ „Uczta dla wron”, rozdział 13, Zbrukany rycerz.
Deutsch English Español Français Русский
Treści społeczności są dostępne na podstawie licencji CC-BY-SA, o ile nie zaznaczono inaczej.