Ser Otto Hightower – rycerz z rodu Hightower, który służył jako królewski namiestnik Jaehaerysa I, Viserysa I i Aegona II. Był młodszym bratem lorda Hightowera[2] i wujem lorda Ormunda Hightowera ze Starego Miasta[3]. Był ojcem Alicent Hightower, drugiej żony króla Viserysa I, i ser Gwayne’a Hightowera, zastępcy dowódcy złotych płaszczy[4]. Otto jest pamiętany jako przykład tego, że wykształcenie to nie wszystko, czego potrzeba, aby być królewskim namiestnikiem[5].
Osobowość[]
Ser Otto Hightower był uważany za zdolnego i wykształconego człowieka, ale jednocześnie przyznawano, że był dumny, szorstki i wyniosły[2]. Zdaniem arcymaestera Gyldayna był najbardziej metodycznym ze wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek pełnili służbę namiestnika[4].
Największym rywalem Ottona na królewskim dworze był książę Daemon Targaryen[2].
Biografia[]
Królewski namiestnik[]
Otto po raz pierwszy został królewskim namiestnikiem w 101 o.P., po śmierci księcia Baelona Targaryena, syna i namiestnika króla Jaehaerysa I Targaryena. Hightower sprowadził na dwór swoją żonę i dzieci, wiernie służąc monarsze przez ostatnie dwa lata jego panowania. Stary Król, zrozpaczony śmiercią dziedzica i ukochanej żony, królowej Alysanne Targaryen, pogrążył się w żalu i rzadko opuszczał swoje łoże. Córka Ottona, Alicent, opiekowała się Jaehaerysem, stając się jego nieodłączną towarzyszką[2].
Po śmierci Pojednawcy w 103 o.P., na Żelazny Tron wstąpił jego wnuk, Viserys I. Otto kontynuował służenie nowemu władcy jako jego namiestnik. Wkrótce rozpoczęła się rywalizacja między Hightowerem a księciem Daemonem Targaryenem, królewskim bratem, który pełnił funkcję najpierw starszego nad monetą, a później starszego nad prawami. Według nadwornego błazna Grzyba książę odebrał Alicent dziewictwo, co było przyczyną konfliktu między nim a królewskim namiestnikiem. Prawdziwości tych plotek jednak nigdy nie potwierdzono. To właśnie Otto przekonał króla, aby usunął swojego brata z obydwu tych stanowisk w małej radzie. Niedługo później Daemon został jednak mianowany dowódcą Straży Miejskiej, co zaniepokoiło Ottona, ponieważ w wyniku tego pod komendą księcia znalazło się 2000 ludzi. W listach do swojego brata, lorda Hightowera ze Starego Miasta, Otto wyrażał swoje obawy przed ewentualnym wstąpieniem Daemona na Żelazny Tron, uważając, że stałby się on drugim Maegorem Okrutnym. W związku z tym namiestnik popierał wówczas prawa do dziedziczenia księżniczki Rhaenyry Targaryen[2].
W 105 o.P. w wyniku powikłań przy porodzie zmarła żona króla Viserysa I, Aemma Arryn. Wielki maester Runciter nalegał, aby niemający jeszcze 30 lat król ożenił się ponownie, sugerując lady Laenę Velaryon jako odpowiednią kandydatkę. Król ogłosił, że zdecydował się na ponowny ożenek, ale – wbrew sugestiom małej rady – wybrał Alicent Hightower, która już wcześniej wpadła mu w oko. Para wzięła ślub w 106 o.P., mimo szeptów, że Otto celowo sprowadził córkę na dwór, licząc na taki obrót sytuacji. Po narodzinach w 107 o.P. pierwszego dziecka z tego małżeństwa, Aegona, niektórzy zaczęli podnosić kwestię zmiany linii sukcesji. Najgłośniejszy w tym był sam Otto, który jednak w 109 o.P. posunął się za daleko i został usunięty ze stanowiska. Nowym królewskim namiestnikiem został lord Lyonel Strong. Wiedząc, że nie ma dla niego obecnie miejsca na dworze, Otto powrócił do Starego Miasta. W Królewskiej Przystani pozostali jednak inni przyjaciele i zwolennicy Alicent oraz praw jej dzieci do tronu, którzy utworzyli „stronnictwo królowej”, zwane później zielonymi[2].
W 120 o.P. lord Lyonel Strong zmarł w pożarze w Harrenhal. W związku z tym król Viserys – wolący trzymać się ludzi, których znał – wezwał do stolicy ser Ottona, aby ten ponownie objął stanowisko królewskiego namiestnika. W roku 127 o.P. zorganizowano ucztę z okazji powrotu króla do zdrowia, na której zjawiły się zarówno Alicent jak i Rhaenyra ze swoimi dziećmi. W jej trakcie książę Daemon wzniósł toast za Ottona, dziękując mu za przykładną służbę na stanowisku namiestnika, natomiast Otto wychwalał odwagę księcia[2]. W 129 o.P. stan króla pogarszał się z dnia na dzień, przez co wszelkie sprawy państwowe były powierzane namiestnikowi[2].
Taniec Smoków[]
Osobny artykuł: Taniec Smoków
.png){kind=link}
Zielona rada spiskuje tuż po śmierci Viserysa I Targaryena.
Król Viserys I Targaryen zmarł we śnie trzeciego dnia trzeciego księżyca 129 o.P. Królowa Alicent Hightower, która dowiedziała się o tym od sługi, sprawdziła czy władca rzeczywiście nie żyje, po czym wezwała do swoich komnat członków małej rady. Na miejsce przybył ser Otto Hightower, ser Criston Cole (lord dowódca Gwardii Królewskiej), wielki maester Orwyle, lord Lyman Beesbury (starszy nad monetą), ser Tyland Lannister (starszy nad okrętami) i lord Larys Strong (starszy nad szeptaczami). Zgromadzenie to zostało później określone mianem zielonej rady. Otto przerwał wywód Orwyle’a, mówiącego o procedurach następujących po śmierci władcy, twierdząc, że najważniejsza jest teraz koronacja Aegona Starszego, najstarszego syna Viserysa. Namiestnik zaznaczył, że nie mogą pozwolić na wstąpienie na tron księżniczki Rhaenyry Targaryen, prawowitej dziedziczki, której mężem był książę Daemon Targaryen, jego wieloletni rywal. Poparła go królowa Alicent, twierdząca, że Daemon skaże na śmierć całą jej rodzinę. Jako jedyny sprzeciwił się lord Beesbury, który według zapisków Orwyle’a został zamknięty w lochu na rozkaz ser Ottona. Resztę nocy spędzono na planowaniu koronacji Aegona. Spiskowcy, poza Alicent, złożyli przysięgę krwi, tnąc swoje dłonie i nawzajem je uściskając. Nowym dowódcą Straży Miejskiej mianowano ser Luthora Largenta, jednak dla bezpieczeństwa Otto obsadził na stanowisku jego zastępcy swojego syna, ser Gwayne’a[4].
Ser Tyland Lannister został mianowany starszym nad monetą w miejsce zamordowanego lorda Lymana Beesbury’ego. W związku z brakiem starszego nad okrętami, Otto złożył propozycję objęcia tej funkcji Daltonowi Greyjoyowi z Żelaznych Wysp, jednak nie otrzymał od niego odpowiedzi. Badając zapiski z Wielkiej Rady z 101 o.P., członkowie zielonej rady dokonali ustaleń, na czyje poparcie będą mogli liczyć. Najbardziej niepewnym ze znaczących graczy był lord Borros Baratheon z Końca Burzy, w związku z czym Otto i Alicent wysłali tam księcia Aemonda Targaryena, aby ten w celu zawarcia sojuszu poślubił jedną z córek Baratheona. Królewski namiestnik wyznaczył także nagrodę za „sprzedawczyków” – lojalistów Rhaenyry, którzy uciekli z Królewskiej Przystani z koroną jej ojca[4].
Podczas wizyty Aemonda w Końcu Burzy doszło do tragicznych wydarzeń – twierdzę odwiedził również książę Lucerys Velaryon, drugi syn Rhaenyry, który także przybył jako poseł do lorda Borrosa. Aemond na Vhagar dogonił Luke’a poza murami zamku i zabił go oraz jego smoka, Arraksa, mszcząc się za odebrane lata wcześniej oko. Po powrocie do stolicy Otto skarcił swojego wnuka, wiedząc, że teraz wojna jest nieunikniona. Na odpowiedź czarnych nie trzeba było długo czekać – książę Daemon wynajął dwóch morderców, znanych jako Jucha i Twaróg, którzy wkradli się do Wieży Namiestnika w Czerwonej Twierdzy i zamordowali syna Aegona II, księcia Jaehaerysa. Po tych wydarzeniach król rozkazał aresztować i powiesić wszystkich szczurołapów w Królewskiej Przystani, a na ich miejsce Otto sprowadził do Czerwonej Twierdzy 100 kotów[6].
Kiedy szanse na pokój zupełnie zanikły, Otto zdobywał poparcie lordów i poszukiwał nowych sojuszników. Sprzymierzył się z Królestwem Trzech Córek, które jednak wzięło udział w walkach dopiero w 130 o.P. podczas bitwy w Gardzieli. Hightower próbował również zawiązać sojusz z Dorne, jednak książę Qoren Martell wzgardził jego propozycją[3].
Otto stracił jednak zaufanie Aegona, który uważał prowadzoną przez niego dyplomację za nieskuteczną. Namiestnik napisał list do swojego bratanka, lorda Ormunda Hightowera, z prośbą o wyruszenie na czele armii ze Starego Miasta, aby pokonać siły czarnych w Reach. Przejęcie Harrenhal przez księcia Daemona Targaryena było szokiem dla króla, który zdecydował się na usunięcie Hightowera ze stanowiska królewskiego namiestnika i zastąpienie go ser Cristonem Cole’em, pomimo błagań królowej wdowy Alicent, która broniła swojego ojca[3].
W 130 o.P., kiedy Rhaenyra zdobyła Królewską Przystań, Otto został ścięty jako pierwszy z ludzi uznanych przez nią za zdrajców[7].
Wydarzenia z Pieśni lodu i ognia[]
„Nawałnica mieczy”[]
Lord Davos Seaworth, będący królewskim namiestnikiem Stannisa Baratheona, zastanawia się, czy nie zaszedł za daleko, biorąc pod uwagę bycie nisko urodzonym. Kiedy sugeruje, że namiestnikiem powinien być ktoś mądry i uczony, maester Pylos wspomina, że wykształcony ser Otto Hightower zawiódł jako królewski namiestnik[5].
Cytaty[]
| „ | Trony zdobywa się mieczem, nie piórem. Przelewaj krew, nie inkaust[3].
— Aegon II Targaryen do Ottona
|
” |
| „ | Lord Butterwell słynął z rozumu, Myles Smallwood z odwagi, a ser Otto Hightower z wykształcenia, wszyscy oni jednak zawiedli jako namiestnicy[5].
— Pylos do Davosa Seawortha
|
” |
Przypisy
- ↑ o.P. – od Podboju Aegona.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 „Ogień i krew”, Dziedzice Smoka: Kwestia sukcesji.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 „Ogień i krew”, Zagłada Smoków: Smok czerwony i złoty.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 „Ogień i krew”, Zagłada Smoków: Czarni i zieloni.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 „Nawałnica mieczy”, rozdział 54, Davos V (I).
- ↑ „Ogień i krew”, Zagłada Smoków: Syn za syna.
- ↑ „Ogień i krew”, Zagłada Smoków: Triumf Rhaenyry.