Lorath – jedno z dziewięciu Wolnych Miast. Położone jest na grupie wysp na północnym wybrzeżu Essos.
Zbudowane na zachodnim krańcu archipelagu na Morzu Dreszczy. W jego skład wchodzą trzy główne, nizinne wyspy oraz około dwudziestu mniejszych, skalistych wysepek oraz gęsto zalesiony półwysep na południe od archipelagu. Razem z Braavosami i Ibbeńczykami mieszkańcy archipelagu poławiają ryby w Zatoce Lorathijskiej. Domena Lorath sięgała niegdyś aż po Topór, ale z upływem stuleci zmalała. Obecnie miasto jest najmniejszym, najbiedniejszym i najmniej ludnym z dziewięciu Wolnych Miast. Najważniejszymi towarami eksportowymi są dorsze, kły morsów, focze futra i wielorybi olej.
Historia osadnictwa[]
W czasach starożytnych budowniczowie labiryntów stworzyli na wyspach sieć rozległych konstrukcji z ciosanych kamiennych bloków. Wiele z nich znajduje się pod ziemią, sięgając około 500 stóp w głąb. Uczeni zastanawiają się, w jakim celu antyczna rasa humanoidów stworzyła labirynty. Lorathijskie legendy opowiadają o zniszczeniu budowniczych przez merlingi bądź selkie i ludzi-morsów.
Kapłani Boash w Lorath.
W kolejnych stuleciach mieszkający na wyspach włochaci kuzyni mieszkańców Ibb zostali wyparci przez Andalów, którzy przez około tysiąc lat toczyli między sobą wojny o władzę nad archipelagiem. Zjednoczeni pod berłem Qarlona Wielkiego wdali się w wojnę z Norvos, które poprosiło o pomoc Valyrię. Sto smoków spaliło andalską armię, po czym poleciało nad archipelag, gdzie spopieliło miasteczka i wioski rybackie.
Po Wypaleniu Lorath przez stulecie wyspy pozostały niezamieszkane. Trzysta dwadzieścia dwa lata przed Zagładą setka dysydentów religijnych opuściła Włości i osiedliła się w osmalonych labiryntach. Czciciele Boasha, Ślepego Boga, pobudowali na wyspach świątynie. Ich kapłani byli eunuchami i nosili pozbawione otworów kaptury zakrywające oczy. Wierzyli, że wszyscy są równi. Pozostałością po ich zwyczajach jest zachowanie lorathijskiej szlachty – nigdy nie mówią o sobie w sposób bezpośredni, używają zwrotów „mężczyzna” albo „kobieta”. Z biegiem lat kapłani zostali wyparci przez osadników napływających z okolicznych krain, aż w końcu dokonano przewrotu i kapłanów Ślepego Boga zabito.
Trzy osady rybackie na głównych wyspach przekształciły się w miasteczka, a Lorath władała rada złożona z trzech książąt: Żniw, Rybaka i Ulic – tytuły te piastowali dożywotnio. Obecnie mają one już tylko ceremonialne znaczenie. Prawdziwą władzę sprawuje rada magistrów, szlachciców, kapłanów i kupców.
Lorathijczycy nie brali udziału w wydarzeniach Stulecia Krwi. Nie budują okrętów wojennych, posiadają jedynie flotę kutrów rybackich. Rzadko opuszczają Essos, wolą handlować z sąsiadami: Norvos, Braavos i Ib. Kolonia Morosh wspiera funkcjonowanie Saath, ostatniego miasta Wysokich Ludzi po upadku Sarnoru.