Królowa Alicent Hightower – członkini rodu Hightower, która została drugą żoną króla Viserysa I Targaryena. Była córką ser Ottona Hightowera, który służył jako królewski namiestnik Jaehaerysowi I, Viserysowi I, a później także swojemu wnukowi, Aegonowi II. Matka króla Aegona II, królowej Helaeny, księcia Aemonda i księcia Daerona.
Wygląd i osobowość[]
Alicent opisywano jako uroczą w wieku 15 lat i bystrą oraz piękną, kiedy miała 18 lat. Po czterech porodach wciąż pozostawała równie smukła i zgrabna co przed swoją pierwszą ciążą[2].
Biografia[]
Wczesne życie[]
Alicent urodziła się w 88 o.P. jako córka ser Ottona Hightowera, młodszego brata lorda Hightowera ze Starego Miasta. Alicent miała kilku braci, w tym Gwayne’a[2].
Alicent czytająca umierającemu Jaehaerysowi I.
Kiedy jej ojciec został mianowany nowym namiestnikiem Jaehaerysa I w 101 o.P., trzynastoletnia Alicent została zabrana na dwór wraz z braćmi i matką. Z czasem dziewczyna stała się nieodłączną towarzyszką Starego Króla, który podupadał na zdrowiu. Alicent przynosiła królowi posiłki, czytała mu, pomagała się kąpać i ubierać. Pod koniec Jaehaerys mylił ją ze swoją córką Saerą. Pojednawca zmarł w 103 o.P., kiedy Alicent czytała mu „Historię nienaturalną” septona Bartha[2].
Alicent pozostała na dworze, jako że jej ojciec kontynuował pełnienie funkcji namiestnika dla wnuka i następcy Jaehaerysa I, króla Viserysa I Targaryena. Już na początku jego panowania ser Otto i książę Daemon Targaryen, królewski brat, byli największymi rywalami w małej radzie. Według nadwornego błazna Grzyba Daemon odebrał Alicent dziewictwo, co było przyczyną konfliktu między nim a królewskim namiestnikiem. Prawdziwości tych plotek jednak nigdy nie potwierdzono[2].
Małżeństwo[]
W 105 o.P. w wyniku powikłań przy porodzie zmarła żona króla Viserysa I, Aemma Arryn. Wielki maester Runciter nalegał, aby niemający jeszcze 30 lat król ożenił się ponownie, sugerując lady Laenę Velaryon jako odpowiednią kandydatkę. Król ogłosił, że zdecydował się na ponowny ożenek, ale – wbrew sugestiom małej rady – wybrał Alicent Hightower, która już wcześniej wpadła mu w oko. Para wzięła ślub w 106 o.P., mimo szeptów, że Otto celowo sprowadził córkę na dwór, licząc na taki obrót sytuacji. Niektórzy wątpili w cnotę wybranki króla, ponownie sugerując, że utraciła ją z Daemonem, albo że spotykała się z władcą jeszcze przed śmiercią jego pierwszej żony. W „Świadectwie Grzyba” tytułowy autor posunął się nawet do stwierdzenia, że Alicent była dla Starego Króla kimś więcej niż tylko towarzyszką. Niemniej jednak do ślubu doszło. Choć przekreśliło to inne sojusze przez mariaż, na jakie liczyła mała rada, Hightowerowie wciąż byli jedną z najbardziej prominentnych rodzin w Westeros, mającą silne więzi z Wiarą, której siedziba znajdowała się w Gwiezdnym Sepcie Starego Miasta[2].
Początkowo królowa Alicent była w dobrych relacjach ze swoją pasierbicą księżniczką Rhaenyrą Targaryen, będącą dziedziczką króla. Kiedy jednak Alicent urodziła syna Aegona (107 o.P.), córkę Helaenę (109 o.P.) i kolejnego syna, Aemonda (110 o.P.), a linia sukcesji nie zmieniła się, przyjaźń między księżniczką a królową zakończyła się, ponieważ obydwie chciały być pierwszą damą królestwa[2].
Największym i najgłośniejszym stronnikiem Alicent w kwestii prawa do tronu jej dzieci był jej ojciec, ser Otto Hightower. Jednakże w 109 o.P. posunął się on za daleko, przez co utracił pozycję królewskiego namiestnika. Wiedząc, że nie ma dla niego obecnie miejsca na dworze, ser Otto powrócił do Starego Miasta. Alicent miała jednak innych sprzymierzeńców – wśród przebywających na dworze lordów powstało „stronnictwo królowej”, które popierało prawo do sukcesji jej synów. Przeciwnym mu było „stronnictwo księżniczki”[2].
Księżniczka i królowa na uczcie.
W roku 111 o.P. w Królewskiej Przystani zorganizowano wielki turniej dla uczczenia piątej rocznicy ślubu Viserysa i Alicent. Na otwierającej go uczcie Alicent miała na sobie zieloną suknię, podczas gdy Rhaenyra założyła taką w czarno-czerwonych barwach Targaryenów. Od tego momentu stronników królowej zaczęto nazywać zielonymi, a zwolenników księżniczki – czarnymi. Zwycięzcą samego turnieju był ser Criston Cole, noszący wstążkę Rhaenyry, który wysadził z siodła dwóch kuzynów Alicent i jej najmłodszego brata, ser Gwayne’a Hightowera. Na uroczystości zjawił się również po długiej nieobecności w stolicy książę Daemon Targaryen. Choć traktował on królową z należytym szacunkiem, odnosił się z chłodem do jej dzieci, które zepchnęły go jeszcze niżej w linii sukcesji[2].
Kiedy Rhaenyra ukończyła 16 lat, mała rada zaczęła szukać dla niej odpowiedniego męża. Alicent zaproponowała na kandydata swojego najstarszego syna, Aegona, który był 10 lat młodszy od księżniczki. Z tego powodu, a także ponieważ przyrodnie rodzeństwo nigdy się ze sobą nie dogadywało, Viserys odrzucił tę sugestię. Król wierzył, że jego żona nalegała na to wyłącznie w celu, aby jej krew zasiadła na Żelaznym Tronie[2].
Ostatecznie zdecydowano, że Rhaenyra wyjdzie za ser Laenora Velaryona, dziedzica Driftmarku. Ich ślub odbył się w 114 o.P. Wtedy też zieloni pozyskali nowego stronnika – ser Cristona Cole’a, dawnego zaprzysiężonego obrońcę księżniczki. Na weselnym turnieju Cole walczył z podwiązką Alicent. Podczas walki zbiorowej ser Criston serią ciosów roztrzaskał hełm ser Joffreya Lonmoutha, faworyta pana młodego, aż ten padł nieprzytomny na ziemię. Po sześciu dniach zmarł. Królowa jako jedna z niewielu osób nie była niezadowolona z czynu Cole’a. Niedługo później poprosiła o uczynienie go jej osobistym obrońcą. Chłód panujący pomiędzy księżniczką a królową zauważali wówczas już wszyscy, nawet posłowie spoza Westeros, którzy wspominali o tym w listach wysyłanych do Braavos, Pentos i Volantis[2].
W 114 o.P. Alicent urodziła Viserysowi trzeciego syna, Daerona. Chłopiec, podobnie jak jego rodzeństwo miał wygląd typowy dla Targaryenów. W tym samym roku przyszedł na świat pierwszy syn Rhaenyry i Laenora, Jacaerys, który w niczym nie przypominał ojca ani matki – miał brązowe oczy i włosy oraz zadarty nos. Ich kolejni synowie: Lucerys i Joffrey mieli te same cechy, co było przyczyną plotek, jakoby ich prawdziwym ojcem miał być ser Harwin Strong, nowy obrońca Rhaenyry. Alicent była przekonana o prawdziwości tych pogłosek, choć Viserys nie dawał im wiary[2].
Od 115 o.P. rywalizacji między zielonymi a czarnymi stała się tak wielka, że księżniczka i królowa nie były w stanie wzajemnie tolerować swojej obecności. Alicent od tamtego momentu rzadko opuszczała Czerwoną Twierdzę, a Rhaenyra przeniosła się na Smoczą Skałę[2].
Z czasem wrogość księżniczki i królowej przeszła na ich synów. W 120 o.P., znanym jako Rok Krwawej Wiosny, zmarł ser Laenor Velaryon. Alicent wraz z mężem i rodziną udała się na jego pogrzeb w Driftmarku. Doszło tam do incydentu, w wyniku którego jej syn Aemond stracił oko w bójce z synami Rhaenyry. Królowa zażądała, aby wyłupić oko odpowiedzialnemu za to Lucerysowi. Król nie zgodził się na to, nakazując żonie i córce na znak pojednania wymienić pocałunki. Aby w przyszłości nie doszło do podobnych wydarzeń, Viserys I zarządził, że Alicent wraz z dziećmi wróci z nim do Królewskiej Przystani, podczas gdy Rhaenyra i jej synowie pozostaną na Smoczej Skale[2].
W tym samym roku doszło również do pożaru w Harrenhal, w którym zginął królewski namiestnik lord Lyonel Strong i jego syn ser Harwin. W związku z tym na stanowisko powrócił ojciec Alicent, ser Otto. Wraz z jego przybyciem na dwór ze Smoczej Skały dotarła wieść, że Rhaenyra ponownie wyszła za mąż – za swojego wuja Daemona. Pod koniec roku księżniczka urodziła Daemonowi syna, któremu nadała imię Aegon. Oburzyło to Alicent, której pierworodny syn nosił to samo imię[2].
W 122 o.P. doszło do ślubu najstarszych dzieci Alicent, Aegona i Helaeny. Rok później, wraz z narodzinami bliźniąt Jaehaerysa i Jaehaery, królowa została babką. Cztery lata później, w 127 o.P., zyskała kolejnego wnuka, Maelora[2].
Pierwszego dnia 127 o.P. król Viserys zorganizował ucztę z okazji swojego powrotu do zdrowia. Alicent i Rhaenyrze rozkazano się na niej stawić ze wszystkimi dziećmi. Królowa i księżniczka ubrały się w kolory swojej rywalki, aby zademonstrować przed władcą wzajemną przyjaźń[2].
Do kolejnego starcia między rywalkami doszło jeszcze w tym samym roku, wraz ze śmiercią wielkiego maestera Mellosa. Rhaenyra chciała, aby jego urząd objął maester Gerardys ze Smoczej Skały, podczas gdy Alicent nalegała na maestera Alladora służącego w Starym Mieście. Nowym wielkim maesterem został jednak Orwyle, wybrany zgodnie ze zwyczajem przez Konklawe w Cytadeli[2].
Taniec Smoków[]
Osobny artykuł: Taniec Smoków
.png){kind=link}
.png){kind=link}
.png){kind=link}
Zielona rada spiskuje tuż po śmierci Viserysa I Targaryena.
Kiedy król Viserys I Targaryen zmarł we śnie trzeciego dnia trzeciego księżyca 129 o.P., sługa, który to odkrył, natychmiastowo poinformował o tym Alicent, nie wywołując ogólnego alarmu. Według Grzyba (który przebywał wówczas z Rhaenyrą na Smoczej Skale) to królowa dosypała truciznę do kielicha hipokrasu męża. Alicent udała się do sypialni króla z ser Cristonem Cole’em, lordem dowódcą Gwardii Królewskiej, aby upewnić się, czy Viserys rzeczywiście nie żyje. Po tym zwołali zebranie małej rady w celu omówienia kwestii koronacji Aegona, a nie Rhaenyry, która pozostawała prawną dziedziczką zmarłego władcy. Członkowie zielonej rady zdecydowali się na zatajenie śmierci Viserysa przed szerszą publicznością. Przez następne dni Alicent i reszta spiskowców wysłali kruki do lordów, co do których mieli pewność, że poprą sprawę Aegona. Na polecenie matki książę Aemond poleciał do Końca Burzy na Vhagar, aby zdobyć dla brata poplecznika w osobie lorda Borrosa Baratheona[3].
Koronacja Aegona odbyła się w Smoczej Jamie. Alicent włożyła swoją koronę na głowę swej córki Helaeny, nazywając ją „swoją królową”. Po dowiedzeniu się o koronacji Rhaenyry na Smoczej Skale, Alicent, Helaena i Orwyle przycisnęli Aegona, aby ten wysłał do przyrodniej siostry propozycję ugody. Zgodnie z nią, jeśli księżniczka uznałaby Aegona II za króla, mogłaby zachować prawa do Smoczej Skały, które przeszłyby na jej najstarszego syna, Jacaerysa. Jej drugi syn, Lucerys miałby otrzymać prawa do Driftmarku, natomiast jej najmłodsi synowie – Aegon Młodszy i Viserys mieliby trafić na dwór jako kolejno giermek i podczaszy króla. Z tą ofertą na Smoczą Skałę został wysłany Orwyle, jednak Rhaenyra ją odrzuciła, co oznaczało, że wojna jest nieunikniona[3].
Po koronacji Alicent przeniosła się do Wieży Namiestnika, gdzie mieszkał jej ojciec. Królowa Helaena miała w zwyczaju codziennie przed zmierzchem zabierać swoje dzieci do ich babki. Z wiedzy o tym skorzystali Jucha i Twaróg, zabójcy zwerbowani przez księcia Daemona Targaryena w celu pomszczenia śmierci księcia Lucerysa Velaryona z rąk Aemonda. Jucha i Twaróg wkradli się do komnat Alicent, zabili jej pokojówkę, a samą królową wdowę związali i zakneblowali. Kiedy na miejscu zjawiła się Helaena, Jucha zabił jej syna Jaehaerysa, po czym on i Twaróg uciekli wraz z głową martwego księcia. Dwa dni później Jucha został zatrzymany próbując uciec z Królewskiej Przystani do Harrenhal. Po trzynastu dniach tortur pozwolono mu wreszcie umrzeć. Alicent nakazała Larysowi Strongowi poznać jego nazwisko, aby mogła wykąpać się w krwi jego żony i dzieci, choć nie wiadomo, czy ostatecznie do tego doszło. W wyniku tych wydarzeń Helaena zaczęła popadać w obłęd, a jej syn Maelor trafił pod opiekę swojej babki[4].
Alicent nieskutecznie próbowała bronić swojego ojca, ser Ottona Hightowera, kiedy Aegon II postanowił usunąć go ze stanowiska królewskiego namiestnika. Król pozostał jednak głuchy na słowa matki i mianował nowym namiestnikiem ser Cristona Cole’a. Kiedy po bitwie pod Gawronim Gniazdem tysiące prostaczków zaczęły uciekać ze stolicy, Alicent nakazała zamknąć bramy Królewskiej Przystani[5].
W 130 o.P. czarni uderzyli na Królewską Przystań, korzystając z faktu, że miasto zostało opuszczone przez zastęp Cristona Cole’a i księcia Aemonda Targaryena. W walkach zginął ser Gwayne Hightower, brat królowej wdowy. Alicent poddała Rhaenyrze Czerwoną Twierdzę. Królowa wdowa została skuta w nadgarstach i kostkach złotymi łańcuchami, ale pasierbica darowała jej życie „z uwagi na naszego ojca, który kiedyś cię kochał”. Jednakże ojciec Alicent oraz pozostali członkowie zielonej rady zostali ścięci za zdradę[6].
.png){kind=link}
Alicent błaga Rhaenyrę Targaryen o pokój.
Po dowiedzeniu się o planowanych kampaniach Rhaenyry przeciwko Aemondowi i Daeronowi, Alicent błagała o pokój, proponując podzielenie Siedmiu Królestw na dwie części pomiedzy Aegona a Rhaenyrę. Jej pasierbica odmówiła, twierdząc, że przyrodni bracia stracili szansę na pokój okradając ją z dziedzictwa i zabierając życia jej własnych synów. Kiedy Alicent powiedziała, że przelano krew bękartów, co tylko dodatkowo oburzyło Rhaenyrę, która zagroziła macosze wyrwaniem języka, jeśli tylko jeszcze raz wspomni o bękarctwie jej synów. Według Grzyba Mysaria zasugerowała oddanie Alicent i Helaeny do jednego z domów publicznych w Królewskiej Przystani, co miało być gorszą karą niż pozbawienie języka. Gyldayn powątpiewa jednak w tę opowieść[6]. Kiedy Helaena popełniła samobójstwo, Alicent rzuciła klątwę na Rhaenyrę[7].
Podczas Księżyca Trzech Królów, gdy Rhaenyra opuściła Królewską Przystań, Czerwona Twierdza została zajęta przez ser Perkina Pchłę, który posadził na tronie swojego giermka, Trystane’a Truefyre’a, podającego się za bękarta króla Viserysa I. Alicent była świadkiem jego koronacji. Wkrótce, dowiedziawszy się o śmierci Rhaenyry na Smoczej Skale, lord Borros Baratheon wyruszył ze swoimi ludźmi, aby odbić stolicę dla Aegona II. Perkin wysłał do lorda Końca Burzy poselstwo złożone z lorda Larysa Stronga, Alicent i wielkiego maestera Orwyle’a. Podczas negocjacji ustalono, że Aegon II poślubi córkę Borrosa, Cassandrę. Królowa wdowa rozpłakała się ze szczęścia po dowiedzieniu się, że jej wnuczka Jaehaera Targaryen jest bezpieczna w Końcu Burzy. Podczas pertrakctakcji podjęto też temat Corlysa Velaryona. Alicent nie chciała się z nim sprzymierzać, uważając go za trzykrotnego zdrajcę, ale pozostali uważali jego flotę za niezbędną, twierdząc, że i tak nie pożyje już zbyt długo. Po odzyskaniu kontroli nad stolicą, królowa wdowa działając w imieniu swojego syna wprowadziła zakaz opuszczania domów po zmierzchu. Alicent i Larysowi udało się ostatecznie przekonać do sprawy Aegona II Węża Morskiego, choć ten wcześniej zażądał zaręczenia Aegona Młodszego z Jaehaerą i uznania ich za dziedziców Aegona Starszego[8].
Po powrocie Aegona II do Królewskiej Przystani, Alicent namawiała syna, aby ukarał wszystkich zdrajców z krain korony. Wkrótce do stolicy dotarły wieści, że w Dolinie z jednego z jaj należących do Rhaeny Targaryen wykluła się smoczyca Poranek. Zaniepokoiło to królową wdowę, która uważała, że prostaczkowie mogą uznać, iż to czarni mają lepsze prawa do tronu niż zieloni, którzy utracili w konflikcie wszystkie swoje smoki. Gdy na Królewską Przystań zmierzały z trzech stron siły czarnych, Alicent zasugerowała synowi, aby wysłał ucho swojego siostrzeńca jako ostrzeżenie dla lorda Kermita Tully’ego. Pozostali członkowie małej rady wiedzieli jednak, że sprawa Aegona II jest już przegrana, w związku z czym zamordowano 21 lub 24 osoby wierne królowi. Alicent została pojmana na serpentynowych schodach przez ludzi Velaryonów i zakuta w łańcuchy, a jej syn został otruty[8].
Późniejsze życie[]
Syn Rhaenyry Targaryen wstąpił na Żelazny Tron w 131 o.P. jako Aegon III Targaryen[9]. Podczas Godziny Wilka lord Cregan Stark skazał na smierć ludzi, którzy aresztowali Alicent[10]. Królowa wdowa była przeciwna małżeństwu Jaehaery Targaryen z Aegonem III i nie pojawiła się na ich ślubie. Alicent odmawiała uznania nowego króla. Raz próbowała namówić wnuczkę, by poderżnęła gardło mężowi, kiedy ten będzie spał. Ser Tyland Lannister zadecydował o zamknięciu Alicent w jej komnatach w Warowni Maegora[11].
Alicent spędziła ostatni rok życia w swoich komnatach. Miała za towarzystwo jedynie septę, służki przynoszące posiłki i wartowników stojących przy drzwiach. Królowa wdowa często płakała, zaczęła mówić do siebie i okazywać głęboką niechęć do koloru zielonego. Zmarła w 133 o.P. na zimową gorączkę[11].
Cytaty Alicent[]
| „ | Próbuj dalej. Prędzej czy później może uda ci się spłodzić syna, który będzie podobny do ciebie[2].
— Alicent do Laenora Velaryona
|
” |
| „ | Chcę znowu zobaczyć synów. I Helaenę, moją słodką dziewczynkę, och… i króla Jaehaerysa. Będę mu czytała, jak wtedy, gdy byłam dzieckiem. Zawsze mówił, że mam piękny głos[11].
— Umierająca Alicent do swojej septy
|
” |
Cytaty o Alicent[]
| „ | Chłopiec jest synem Alicent. Chciałaby, żeby to on zasiadł na tronie[2].
— Viserys I Targaryen do Lyonela Stronga o planach Alicent
|
” |
Przypisy
- ↑ o.P. – od Podboju Aegona.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 2,18 „Ogień i krew”, Dziedzice Smoka: Kwestia sukcesji.
- ↑ 3,0 3,1 „Ogień i krew”, Zagłada Smoków: Czarni i zieloni.
- ↑ „Ogień i krew”, Zagłada Smoków: Syn za syna.
- ↑ „Ogień i krew”, Zagłada Smoków: Smok czerwony i złoty.
- ↑ 6,0 6,1 „Ogień i krew”, Zagłada Smoków: Triumf Rhaenyry.
- ↑ „Ogień i krew”, Zagłada Smoków: Upadek Rhaenyry.
- ↑ 8,0 8,1 „Ogień i krew”, Zagłada Smoków: Krótkie smutne panowanie Aegona II.
- ↑ „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Aegon III.
- ↑ „Ogień i krew”, Pokłosie: Godzina Wilka.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 „Ogień i krew”, Pod władzą regentów: Namiestnik w kapturze.