Żelazny Tron – tron królów w Siedmiu Królestwach, symbol królewskiej władzy. Król, siedząc na nim, udziela audiencji i wymierza sprawiedliwość. W czasie nieobecności króla, na tronie może go zastąpić namiestnik. Żelazny Tron sam w sobie jest zimny i twardy, z wieloma ostrymi krawędziami[1].
Konstrukcja[]
Żelazny Tron został zbudowany przez Aegona I Targaryena, pierwszego króla z Siedmiu Królestw. Aegon Zdobywca wykonał go z mieczy pokonanych wrogów. Przypuszcza się, że do konstrukcji potrzeba było aż tysiąc ostrzy, które zostały nagrzane w oddechu czarnego smoka Baleriona. Wykucie tronu zajęło 59 dni.
Żelazny Tron grozi potwornością kolców i poszarpanych, skręconych w metalu krawędzi. Jest bardzo niewygodny, a oparcie jest praktycznie niemożliwe. Aegon wykonał to celowo, mówiąc, że królowi nie powinno być wygodnie. Król Aerys II Targaryen, „Szalony Król”, zawsze kaleczył się, siedząc na nim. Mówi się, że tron spowodował śmierć kilku osób spośród tych, które na nim usiadły.
Sala tronowa[]
Od czasu budowy Czerwonej Twierdzy Żelazny Tron znajduje się na wysokiej platformie w sali tronowej. Zazwyczaj członkowie Gwardii Królewskiej stali poniżej podwyższenia i kiedy król zasiada na tronie, jedynie jego rodzina i rada także może siedzieć. Wszyscy inni muszą stać lub klęczeć[2].
Podczas panowania Targaryenów, sala tronowa została ozdobiona czaszkami ich smoków. Kiedy Robert Baratheon zasiadł na tronie, czaszki smoków zostały zastąpione przez gobeliny łowieckie[2]. Zostały one zdjęte po śmierci Roberta.
Sala tronowa była miejscem ważnych wydarzeń, między innymi:
- Królowie Maegor I Targaryen i Aerys II Targaryen zostali zamordowani.
- Odbyła się tu egzekucja Rickarda i Brandona Starków.
- Joffrey Baratheon został otruty na własnym weselu.
Królowie na Żelaznym Tronie[]
Dynastia Targaryenów[]
Gdy Aegon I podbił sześć z siedmiu królestw, ogłosił się królem Westeros, a rządy Żelaznego Tronu objęły cały kontynent. Został uznany przez poprzednich królów północy i Skały i miał poparcie władców krain burzy, dorzecza i Reach.
Pierwsze lata panowania Targaryenów to okres niepokoju i zamętu. Po śmierci króla Aegona jego syn Aenys, zrodzony z kazirodztwa słabeusz, objął tron. Wiara Siedmiu odrzuciła jego prawo do rządzenia, co doprowadziło do powstania Wiary przeciwko Żelaznemu Tronowi. Nie mogąc poradzić sobie z kryzysem, król Aenys przekazał znaczną część odpowiedzialności za wojnę na swego przyrodniego brata, Maegora, który służył jako namiestnik. Aenys zmarł pięć lat później, natomiast tron objął jego brat i stał się Maegorem I Targaryenem. Maegor I Okrutny był surowym władcą – jego odpowiedź na bunt była krwawa i okrutna, w wyniku czego tysiące ludzi zginęło w bitwie i smoczym ogniu. Rzeź trwała przez cały okres królowania Aenysa i Maegora. Podczas jego panowania konstrukcja Czerwonej Twierdzy została zakończona i, aby zachować swoje tajemnice, Maegor skazał wszystkich jej budowniczych na śmierć. Ostatecznie Maegora zastąpił Jaehaerys I, dzięki któremu w królestwie zapanował pokój.
Król Viserys I rządził w czasie pokoju i obfitości dla Siedmiu Królestw. Jednak po jego śmierci doszło do sporu między jego starszą córką i wyznaczoną spadkobierczynią – Rhaenyrą oraz jego młodszym synem Aegonem. Spór ten doprowadził do pierwszej poważnej wojny domowej w historii zjednoczonych Siedmiu Królestw, która była znana jako Taniec Smoków. Wojna zakończyła się klęską Rhaenyi i jej egzekucją, ale rządy Aegona II były krótkie. Po jego śmierci syn Rhaenyi Aegon III objął tron, pojmując córkę Aegona II jako żonę. Chociaż konflikt został rozwiązany i ciągłość linii Targaryenów ponownie zapewniona, wojna spowodowała wielkie szkody dla ich władzy: wiele smoków zginęło podczas bratobójczych walk.
Dorne od dawna było źródłem frustracji dla Targaryenów. Po objęciu tronu w 157 o.P.[3], król Daeron I, w wieku czternastu lat niemal natychmiast rozpoczął inwazję Dorne, próbując dokończyć zjednoczenie wszystkich siedmiu królestw. Jego kampania była sukcesem i udało się najechać Dorne, ale buntowniczy Dornijczycy sprawili, iż była to kosztowna wyprawa. Mówi się, że podbój Dorne trwał jedno lato i że Młodemu Smokowi wystarczyło 10000 mężów, by je zdobyć, lecz stracił 50000, by je utrzymać. Daeron zmarł w wieku osiemnastu lat, podczas próby umocnienia kontroli nad obszarem. Jego następcą został jego brat, Baelor Błogosławiony, który okazał się spokojnym królem i pobożnym człowiekiem. Skonstruował Wielki Sept w Królewskiej Przystani. Zmarł w 171 o.P. i został zastąpiony przez swojego wuja, króla Viserysa II, który był dziesiątym Targaryenem zasiadającym na Żelaznym Tronie. Panował tylko przez rok, lecz tak naprawdę rządził, będąc jeszcze namiestnikiem w czasie rządów Daerona I, gdy tamten walczył o Dorne.
Jego syn, król Aegon IV jest pamiętany jako Aegon Niegodny, najgorszy król w historii Siedmiu Królestw, po części dlatego, że na łożu śmierci uznał wszystkie swoje bękarty Blackfyre, przez co stali się oni pretendentami do tronu.
Król Daeron Dobry, który przyłączył Dorne do Siedmiu Królestw przez podwójny pakt małżeństwa, przeżył pierwszą rebelię pretendentów Blackfyre, która zakończyła się śmiercią jego przyrodniego brata, Daemona Blackfyre’a.
Daeron zmarł w czasie choroby i został zastąpiony przez Aerysa I, który rządzenie królestwem zostawił swemu namiestnikowi, Bryndenowi Riversowi. Kolejny bunt Blackfyre’ów zakończył się podczas jego rządów. Po śmierci Aerysa został ukoronowany jego młodszy brat Maekar I, który rządził przez kilkanaście lat. Jego syn, który stał się Aegonem V znany był jako „mało prawdopodobny”, ponieważ był czwartym synem czwartego syna. Ród Blackfyre został ostatecznie zlikwidowany w czasie jego panowania. Aegon zginął tragicznie w Summerhall.
Następnym królem był chorowity Jaehaerys II. Choć słaby, był mądry i dobrze rządził w czasie krótkiego panowania (trzy lata). Zastąpiony przez Aerysa II, który stał się znany jako Szalony Król. Jego szaleństwo doprowadziło do wojny z uzurpatorem i końca rządów Targaryenów, dynastii Żelaznego Tronu, po prawie 300 latach. Aerys został zamordowany przez rycerza z jego własnej Królewskiej Gwardii, Jaime’go Lannistera, który stał się znany jako Królobójca. Robert Baratheon został koronowany na króla, a ostatni żyjący Targaryenowie (Daenerys i Viserys) uciekli do Essos.
Dynastia Baratheonów[]
Lord Robert Baratheon, z rodu Baratheronów z Końca Burzy, wstąpił na Żelazny Tron w 283 o.P. po pomyślnym zakończeniu buntu przeciwko Targaryenom, który wybuchł po niesprawiedliwych rządach Szalonego Krola Aerysa. Fakt, że Aerys Targaryen został zabity przez Lannistera, oszczędził Robertowi metki Królobójcy. Sześć lat po koronacji Roberta, lord Balon Greyjoy, z Żelaznych Wysp, wierząc, że rządy króla Roberta są nadal niepewne, ogłosił niepodległość Żelaznych Wysp i poprowadził powstanie przeciwko Żelaznemu Tronowi. Był w błędzie i ta sama koalicja, która zdobyła tron dla Roberta, ugasiła bunt Greyjoya.
Panowanie króla Roberta dobiegło końca, gdy jego żona, królowa Cersei, zorganizowała jego śmierć. Najstarszy syn Cersei, Joffrey Baratheon I, objął tron. Robert uznał go jako syna z krwi i kości, Joffrey jednak nim nie był. To doprowadziło braci Roberta, Stannisa i Renly’ego do przedstawienia swoich roszczeń do Żelaznego Tronu. Inne domy szlacheckie starały sie o niezależność od rządu Żelaznego Tronu, doprowadzając do Wojny Pięciu Królów.
Podczas Wojny Pięciu Królów, Północ i Żelazne Wyspy chcąc niepodległości, odłączyły się od Żelaznego Tronu, podczas gdy reszta królestw została wmieszana w meandry wojny. Starkowie przystąpili do działań, po tym jak Joffrey kapryśnie postanowił ściąć głowę Lorda Eddarda Starka. Greyjoyowie dołączyli do walk, aby ustabilizować niepodległość Żelaznych Wysp. Po dwóch latach gorzkich walk wojna nieoficjalnie zakończyła się zwycięstwem króla Joffreya. Pomimo wygranej został otruty na własnym weselu i jego młodszy brat Tommen został koronowany na jego miejsce. Król-dziecko Tommen I Baratheon, obecnie zasiada na Żelaznym Tronie. Jest on sterowany przez swoich doradców i matkę, królową – regentkę Cersei Lannister, razem z namiestnikiem – dziadkiem Tywinem Lannisterem.
Lista królów[]
- 1-37: Aegon I Targaryen, Zdobywca
- 37-42: Aenys I Targaryen
- 42-48: Maegor I Targaryen, Okrutny
- 48-103: Jaehaerys I Targaryen, Mądry
- 103-129: Viserys I Targaryen, Zgodliwy
- 129-131: Aegon II Targaryen
- 131-157: Aegon III Targaryen, Zguba Smoków
- 157-161: Daeron I Targaryen, Młody Smok
- 161-171: Baelor I Targaryen, Błogosławiony
- 171-172: Viserys II Targaryen
- 172-184: Aegon IV Targaryen, Niegodny
- 184-209: Daeron II Targaryen, Dobry
- 209-221: Aerys I Targaryen
- 221-233: Maekar I Targaryen
- 233-259: Aegon V Targaryen, Niespodziewany
- 259-262: Jaehaerys II Targaryen
- 262-283: Aerys II Targaryen, Szalony Król
- 283-298: Robert I Baratheon, Uzurpator
- 298-300: Joffrey I Baratheon
- 300-: Tommen I Baratheon
Pretendenci do Żelaznego Tronu[]
- 129-131: Rhaenyra Targaryen, prawowita dziedziczka Viserysa I Targaryena, tron został przejęty przez jej przyrodniego brata Aegona II Targaryena. To doprowadziło do wojny domowej – Tańca Smoków.
- 195-196: Daemon Blackfyre podczas Rebelii Blackfyre. Pierwszy z pretendentów Blackfyre.
- ok. 256: Maelys Blackfyre. Ostatni znany pretendent Blackfyre.
- 283-298: Viserys Targaryen, król Żebrak, uważał się za Viserysa III Targaryena, zabity przez Dothraków za naruszenie praw Vaes Dothrak.
- 298-: Daenerys Targaryen, Zrodzona z Burzy, Królowa Meereen.
- 298-299: Renly Baratheon, lord Końca Burzy; zabity przez cień.
- 298-: Stannis Baratheon, lord Smoczej Skały.
Przypisy
- ↑ „Starcie królów”, rozdział 25, Tyrion VI.
- ↑ 2,0 2,1 „Gra o tron”, rozdział 43, Eddard XI.
- ↑ o.P. – od Podboju Aegona.